Bir hedefimiz olması gerektiğini, ya da “hedef sandıklarımızın aslında hedef olmadığını” farkettiğimizde, iş işten geçmişti zaten. Hedef yoksunluğu, bizi giderek planlamadan da uzaklaştırdı ve önemsemediğimiz planlama hatalarına taşıdı. “İşlerin önceliğini saptamak” konusunda hep isteksiz, vurdumduymaz ve başarısız olduk. Kendimize uzun soluklu heyecanlar yaratamadık bir türlü; yarattıysak da kimselerle paylaşmaya kıyamadık. Bizim bildiğimizi herkes bilirse, kıymetimiz azalır diye düşündük. Sevginin, içinden alındıkça büyüyen bir güzellik olması gibi, “paylaşılan bilginin de sonsuzluk olduğunu” hiç kabullenmek istemedik. Perspektif olarak engelleri devirmeye, en önde ve büyük gibi görünen işlerden başladık. Bırakınız “gücümüzün sınırlarını zorlayacak kadar risk almayı,” uzakta olduğu için küçük görünen ve çoğu kez daha önemli sorunlar ve günlük çözümlerin girdabına sürükledi hepimizi. Hatta, bugünün ayaküstü çözümlerinden, yarını “alev almış” sorunlarını yarattık kendi ellerimizle... “Bozuldukça düzelttik; düzelttikçe bozuldu...”
Kronik bir hastalık halini aldı, kısa vadeli beklentilere (hedeflere) takılıp kalmak. Vadeler arasında uyumlu sentezlere kurmayı da başaramadık. “Biri diğerinin karşıtı olmak zorunda değildi oysa...” Bu özensizlik ve bu saplantı, uzun vadede ortaya çıkan değişimlere hazırlanamadığımız için, kaçan nice fırsatların ardından mendil sallattı bize. Bir an geldi ki, “çözümsüzlüğün yazgı olduğu fikri” kabul görmeye başladı. Oysa, ilk çalışanlarımızın kişilik özelliklerinden yansıyan bir kültürümüz vardı; zamanla kayboldu. Standartlarımızı, kurumu yöneten ilke ve kurallarımızı yitirdik. Çok iyi bir beyin takımı kurmuştuk. Onlar da birer birer yuvadan uçup gittiler. Bir kaçının yolunu çevirip sordum: “Gitmesi gereken bunca insan varken, neden sizler gidiyorsunuz?” dedim. “Gitmesi gerekenler gitmediği için” cevabını verdiler. İşletmede, değer sisteminin, sembol ve geleneklerimizin oluşumuna “can veren ve besleyen süreç” tıkandı. Nihayet, “hedefsizlik, kalıcı bir paylaşım yokluğuna, işi benimsememe ve kurumdaşlık eğiliminin tükenmesine”ne yol açtı.
Birisi, “öncelikleri belirleyelim...” diye bağırdı. Neye yarar? Artık attığımız her adım kuralsızdı ve veri tabanı desteğinden yoksundu. Nesnel yaklaşımlar, öznel tercihlere teslim oldu; örgütsel bir çatışmanın eşiğinde değil, tam ortasında bulduk kendimizi. Mali sıkıntılar da tuz biber ekti üstüne; parçalandık... Bir yabancı firmanın koruyucu şemsiyesi altındayız bir süredir. “Evlendik” diyorlar; “iç güveysi gitmekten beter olduk” aslında. Böyle mi olmalıydı?
Yapılacak her şeyi yaptığımızı sanıyorum. Öykünün, bir eksiği kalmıştı sadece; okuduğumuz bu “kayıp ilanı” nı hazırlamak. “Bu kadar uzun kayıp ilanı olur mu?” demeyin. Boyutları “kaybedilenler”le doğru orantılıdır; bence küçük bile oldu. Yukarıdaki açıklamaları yapmamış olsaydım, sadece mütevazi bir başlık, biraz anlamsız ve boş gelebilirdi. İstedim ki, “aynı yolun yolcuları,” vakit varken ve henüz istasyonlar tükenmemişken, inebilsinler bu trenden. İlanın başlığını merak ediyor olmalısınız: Kurumsal Kimliğimizi kaybettik. Hükümsüzdür...”
KAYNAK: Nihat Demirkol
1982 yılında Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi “İktisat ve Maliye Bölümü”nden mezun oldu. Bir süre İdari Yargı’da hakimlik yaptıktan sonra, İber Otel International – Sarıgerme Park’ta Personel Müdürü, Coca – Cola’da Personel Müdürü ve Genel sekreter, Aba Group International’da İnsan Kaynakları Koordinatörü ve Genel Sekreter oılarak görev aldı. Duru Group’ta İnsan Kaynakları’ndan sorumlu Genel Müdür Yardımcısı ünvanıyla PHOENIX – Değişim Yönetimi Projesi’ni yönetti. Son olarak Prometheus’ta Ege Bölge Müdürü ve Genel Müdür Yardımcılığı görevlerini yürüttü. İnsan Kaynakları Yönetimi konusunda katılımcı ve yönetmen olarak, yurt içi ve yurtdışında çok sayıda seminer ve toplantıya katıldı, konferanslar verdi. Çeşitli gazete ve dergilerde köşe yazıları yazan DEMİRKOL, halen alanında TV programları hazırlayıp sunmakta, şirketlere İnsan Kaynakları, proje ve eğitim danışmanlığı hizmeti vermektedir.